Ο Άγιος Ισίδωρος υπηρετούσε σαν ναύτης στο βασιλικό στόλο, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου, και καταγόταν από την Αλεξάνδρεια.

Σε κάποια χρονική στιγμή που ο στόλος ήταν αγκυροβολημένος στη Χίο, έγινε καταγγελία από τον κεντυρίων Ιούλιο στο Ναύαρχο Νουμέριο ότι ο Ισίδωρος είναι χριστιανός. Ο Νουμέριος τον κάλεσε και ο Ισίδωρος του είπε ότι είναι Χριστιανός. Τότε τον έδειραν πολύ βίαια και κατόπιν τον έριξαν στη φυλακή.

Ο πατέρας του πηγε στη Χίος μήμπως και του αλλάξει γνώμη. Όταν είδε πως αυτό δεν είναι δυνατόν τον καταράστηκε και είπε στον Ναύαρχο να τον θανατώσει.
Πράγματι, ο Ισίδωρος μετά από διάφορα βασανιστήρια αποκεφαλίσθηκε.

Το λείψανό του το έριξαν σε φαράγγι, για να το φάνε τα όρνεα και το φύλαγαν μην τυχόν έλθουν οι Χριστιανοί και πάρουν το σώμα. Μία Χριστιανή, η Μυρόπη, ήλθε τη νύχτα και με την βοήθεια δύο υπηρετριών, πήρε το ιερό λείψανο, το οποίο ενταφίασε.
Την επομένη, ο Νουμέριος έμαθε ότι το λείψανο του Μάρτυρος είχε αρπαχθεί. Σκέφτηκε ότι οι στρατιώτες πήραν χρήματα και δώρα και άφησαν στους Χριστιανούς να πάρουν το σώμα του Αγίου. Γι' αυτό τους φυλάκισε, ενώ παράλληλα έλεγε ότι θα τους σκοτώσει , αν δεν του πουν σε ποιον παρέδωσαν το λείψανο. Η Μυρόπη όταν το έμαθε ότι θα εκτελεσθούν οι στρατιώτες, παρουσιάσθηκε στον Νουμέριο και του είπε την αλήθεια. Εκείνος έδωσε εντολή να την φυλακίσουν. Μετά το μαρτύριό της, οι Χριστιανοί έθαψαν με ευλάβεια το λείψανο της Παρθενομάρτυρος κοντά στον τάφο, όπου προηγουμένως αυτή είχε θάψει αυτό του Αγίου Ισιδώρου.

Την 17η Σεπτεμβρίου 1626 μ.Χ. η Κάρα του Αγίου κλάπηκε από την Τουρκοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη με την βοήθεια ενός Χριστιανού, ο οποίος πληρώθηκε πάρα πολύ από τις Βενετικές Αρχές. Η Κάρα έφθασε στη Βενετία την 1η Μαρτίου 1627 μ.Χ. και κατατέθηκε στο Θησαυρό του Αγίου Μάρκου.