Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε το 270 μ.Χ. και έζησε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου (306 - 337) και του γιου του Κωνστάντιου (337 - 361).
Γενέθλια πατρίδα του ο Άγιος Σπυρίδων είχε την κωμόπολη Άσσια.
Γράμματα ο Άγιος δεν έμαθε. Βοσκός ήταν στο επάγγελμα.
Στον διωγμό, του Μαξιμίνου (308 - 313) συνελήφθη και ο Άγιος Σπυρίδων.
Μετά την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων (313), του διατάγματος δηλαδή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Λικινίου με το οποίο επιβαλλόταν στην αυτοκρατορία η ανεξιθρησκεία, ο άγιος Σπυρίδων επέστρεψε στην Τριμυθούντα.

Ο Άγιος δημιουργεί οικογένεια κατόπιν πιέσεων των γονιών του αλλά μένει γρήγορα χήρος με την κόρη του, την Ειρήνη. Κατόπιν αυτού σκέπτεται να μονάσει.
Αλλά η αγάπη και η ευσέβειά του τον έκαναν γνωστό και όταν πέθανε ο ιερέας του χωριού όλοι επέλεξαν τον Άγιο Σπυρίδωνα για ιερέα τους.
Αργότερα κλήρος και λαός με τις παρακλήσεις τους πάλ,ι ανέδειξαν τον Άγιο πρώτο Επίσκοπό της Τριμυθούντος. Και την θέση αυτή τίμησε και δόξασε όσο κανένας άλλος ο απλοϊκός βοσκός.
Ο Σπυρίδων ήταν ακόμη η προσωποποίηση της αγάπης και καλοσύνης. Η πόρτα του σπιτιού του ήταν πάντα ανοιχτή για κάθε ξένο και περαστικό, και για κάθε οδοιπόρο. Τα λόγια του θείου Παύλου «τήν φιλοξενίαν διώκετε» ήταν γι' αυτόν τρόπος ζωής. Ο Άγιος αγαπούσε τον κάθε άνθρωπο.
Άπειρα είναι τα θαύματα που έκαμε με τη βοήθεια του Χριστού. Δίκαια η Εκκλησία του έδωκε την προσωνυμία του Θαυματουργού.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που υπάρχουν ο άγιος Σπυρίδων έλαβε μέρος στις εργασίες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, πού συνεκλήθη στη Νίκαια της Βιθυνίας το έτος 325, από τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Ο άγιος Τριμυθούντος έλαβε μέρος και στις εργασίες της Συνόδου που συνεκλήθη το 342-43 στη Σαρδική (σημερινή Σόφια) και υπέγραψε τα Πρακτικά της, όπως αναφέρει στη Β΄ Απολογία του ο Μέγας Αθανάσιος.

Το 348 μ.Χ. ο Άγιος πεθαίνει στην επισκοπή, στην Τριμυθούντα.