Ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε το 250μ.χ στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, από γονείς πλούσιους αλλά ευλαβείς. Έζησε πολλά χρόνια, (105) και επί βασιλείας των ρωμαίων αυτοκρατόρων, όπως ο Διοκλητιανός (284-305), ο Μαξιμιανός (285-305) και ο Μέγας Κωνσταντίνος. Από μικρός ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης και έδειξε ενδιαφέρον για την ζωή της εκκλησίας.
Στα 20ου χρόνια χάνει και τους δύο γονείς του. Έξι μήνες αργότερα μοιράζει τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, και αποσύρθηκε σε σπηλιά στην ερήμο, όπου έζησε ασκητικό βίο για 25 χρόνια. Η φήμη του διαδόθηκε σύντομα στις τοπικές εκκλησίες, πολλοί δε χριστιανοί κατέφευγαν στην ίδια περιοχή για να ασκητεύσουν και να ακούσουν τη διδασκαλία του.
Το έτος 311, κατά το διωγμό του αυτοκράτορα Μαξιμίνου (307-313), πήγε στην Αλεξάνδρεια, για να ενθαρρύνει και να βοηθήσει τους πιστούς της τοπικής εκκλησίας. Όταν σταμάτησε ο διωγμός, ο Αντώνιος επανήλθε στην έρημο. Ήταν όμως τόσσοι οι πίστοι που τον επισκέπτονταν που σκέφτηκε πως αυτός δεν ήταν ασκητισμός και βρήκε ένα νέο καταφύγιο στο όρος Κολξίμ της Ερυθράς Θάλασσας. Κι εκεί, όμως, πήγαιναν πολλοί χριστιανοί για να λάβουν την ευλογία του και να θεραπευτούν. Η φήμη του έφθασε μέχρι και στον Μέγας Κωνσταντίνος και γιοι του, Κωνστάντιος και Κώνστας, οι οποίοι είχαν τακτική αλληλογραφία μαζί του και τον συμβουλεύονταν για διάφορα θέματα.
Όσο ασκήτευε ο Άγιος Αντώνιος δεν άλλαξε ποτέ το ρούχο του, ούτε έπλυνε το σώμα ή τα πόδια του με νερό. Δίδασκε τους μαθητές του να μη θεωρούν τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού και ότι τα κοσμικά αγαθά δεν είναι κάτι αξιόλογο.
Το να αφήνει κανείς τα επίγεια αγαθά, έλεγε, είναι σαν να καταφρονεί μία δραχμή από χαλκό, για να κερδίσει εκατό χρυσές. Έλεγε επίσης στους μαθητές του ότι ο ανθρώπινος βίος είναι μικρός αν συγκριθεί με την αιώνια ζωή και ότι δεν πρέπει να κοπιάζουμε για την απόκτηση υλικών αγαθών, τα οποία δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας, αλλά για την απόκτηση αιώνιων αγαθών, δηλαδή τα αγαθά της φρόνησης, της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης, της ανδρείας, της συνέσεως και της αγάπης.
Ο Άγιος Αντώνιος, ο επονομασθείς από την εκκλησία Μέγας, κοιμήθηκε το 356 σε ηλικία 105 ετών, έχοντας απόλυτη σωματική και πνευματική υγεία. Λίγο πριν από την αποδημία του χάρισε στους δύο πιο διαπρεπείς μαθητές του, τον Σεραπίωνα και τον Μέγα Αθανάσιο, τα μοναδικά του περιουσιακά στοιχεία, ένα χιτώνιο και δύο προβιές. Ο τόπος της ταφής του ήθελε να παρέμεινε μυστικός.
Αργότερα, τα λείψανά του μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια επί Ιουστινιανού (561) και από εκεί το 635 στην Κωνσταντινούπολη.
Τον 11ο αιώνα τα παρέλαβε ένα γάλλος ευγενής, ονόματι Ζοσλέν, ο οποίος τα εναπόθεσε στο Αββαείο του Αγίου Αντωνίου, στην ομώνυμη πόλη της Ν.Α. Γαλλίας όπου βρίσκονται σήμερα.
